In nova fert animus mutatas dicere formas
Ante mare et terras et quod tegit
Nullus adhuc mundo praebebat lumina titan, nec
Hanc deus et melior litem natura diremit.
Nam caelo terras et terris abscidit undas
Quae postquam evolvit caecoque exemit acervo, dissociata
Sic ubi dispositam quisquis fuit ille deorum
Tum freta diffundi rapidisque tumescere ventis iussit
Iussit et extendi campos, subsidere valles, fronde
Quarum quae media est, non est habitabilis
Inminet his aer, qui, quanto est pondere
Illic et nebulas, illic consistere nubes iussit
His quoque non passim mundi fabricator habendum
Eurus ad auroram nabataeaque regna recessit persidaque
Haec super inposuit liquidum et gravitate carentem
Vix ita limitibus dissaepserat omnia certis, cum,
Sanctius his animal mentisque capacius altae deerat
Quam satus iapeto, mixtam pluvialibus undis, finxit
Aurea prima sata est aetas, quae vindice
Poena metusque aberant, nec verba minantia fixo
Nondum caesa suis, peregrinum ut viseret orbem,
Ipsa quoque inmunis rastroque intacta nec ullis
Ver erat aeternum, placidique tepentibus auris mulcebant
Postquam saturno tenebrosa in tartara misso sub
Iuppiter antiqui contraxit tempora veris perque hiemes
Tum primum siccis aer fervoribus ustus canduit,
Semina tum primum longis cerealia sulcis obruta
Tertia post illam successit aenea proles, saevior
Protinus inrupit venae peioris in aevum omne
Vela dabant ventis nec adhuc bene noverat
Nec tantum segetes alimentaque debita dives poscebatur
Iamque nocens ferrum ferroque nocentius aurum prodierat,
Vivitur ex rapto: non hospes ab hospite
(Ovid, Metamorphosen I, Jahr 1-3 n. Chr.)